Tijdens een congres van gastro-enterologen in Rome (1988) werd consensus bereikt over de criteria voor prikkelbaredarmsyndroom (IBS). In 1992 werd de tijdsduur van de symptomen toegevoegd aan de criteria (Rome II). Gedurende één jaar ten minste drie maanden continue of recidiverende klachten van buikpijn of een onaangenaam gevoel in de buik: afnemend na defecatie; en/of samengaand met een verandering van de defecatiefrequentie; en/of samengaand met een verandering van de consistentie van de feces. Twee of meer van de volgende symptomen zijn bij minstens 25% van de gevallen aanwezig: abnormale defecatiefrequentie (>3 x daags of <3 x per week); abnormale vorm van de feces (harde keutels, zacht of waterig); abnormale fecespassage (abnormaal persen, loze aandrang of gevoel van onvolledige ontlediging); slijm bij de feces; een opgeblazen gevoel of een gevoel dat de buik opgezet is.

Deze meta-analyse van goede methodologische kwaliteit toont aan dat spasmolytica of antidepressiva effectief zijn bij patiënten ouder dan 12 jaar met het prikkelbaredarmsyndroom en dat er geen bewijs is voor het effect van zwelmiddelen. Door het verschijnen van nieuwe studies is de meta-analyse aan herziening toe.

Deze studie in de huisartspraktijk bij patiënten met prikkelbaredarm-syndroom die reeds behandeld worden met mebeverine, toont aan dat cognitieve gedragstherapie door getrainde verpleegkundigen een beperkt en tijdelijk positief effect heeft op de klachten. Na zes maanden hebben beide groepen minder klachten, maar is er geen meerwaarde meer van de cognitieve gedragstherapie. Voordat we een aanbeveling kunnen doen over de plaats van deze aanpak bij patiënten met prikkelbaredarm-syndroom zijn een kosteneffectiviteitsanalyse en gegevens over welke patiënten baat hebben bij een dergelijke aanpak, nodig.