Townsend (1987) definieert sociale uitsluiting als een waarneembare en aantoonbare toestand van relatief nadeel ten opzichte van de lokale gemeenschap of de hele samenleving waartoe het individu, de familie of de groep behoort. Hij onderscheidt materieel nadeel, dat betrekking heeft op goederen of gemakken van het moderne leven, en sociaal ongeluk (familierelaties, werk- of gemeenschapsrelaties) wat het begrip ‘sociaal kapitaal’ benadert. De score wordt berekend aan de hand van 4 socio-economische indicatoren: percentage werklozen, percentage dat in een overbevolkt huis woont (meer dan 1 persoon per kamer), percentage dat geen eigenaar is van de woning en percentage gezinnen zonder auto.

QRISK3, de tweede update van het Britse instrument voor de berekening van het primaire cardiovasculaire risico na tien jaar bij mensen tussen de 25 en de 84 jaar definieert nieuwe variabelen die onafhankelijk en positief correleren met cardiovasculaire ziekte (chronische nierinsufficiëntie graad 3,4 en 5, migraine, gebruik van corticosteroïden, SLE, gebruik van atypische antipsychotica, ernstige mentale ziekte, erectiele dysfunctie en systolische bloeddrukvariabiliteit) maar weinig extra bijdragen aan de bepaling van het globale cardiovasculaire risico.

Deze studie besluit dat een diagnostisch algoritme bestaande uit symptomen en risicofactoren zou kunnen leiden tot de identificatie van een groep patiënten met verhoogd risico om binnen de twee jaar longkanker te krijgen. Deze winst gaat echter gepaard met een groot aantal vals-positieven. Of de implementatie van het algoritme ook zal leiden tot een daling van de (longkankerspecifieke) mortaliteit is niet uit deze studie af te leiden.

Deze studie toont aan dat minder antibiotica voorschrijven op niveau van een huisartspraktijk leidt tot een vermindering van het aantal resistente E. coli en andere urinaire coliformen bij de betrokken populatie. Het nut van een daling in aantal antibioticavoorschriften voor elke indicatie op niveau van een grote populatie (land) kan dus eveneens vastgesteld worden op zéér lokaal niveau. Gezien de ongunstige gevolgen van de opkomst van resistente kiemen in de eerstelijnsgezondheidszorg, is dit een belangrijke vaststelling die huisartsen nog meer kan aanmoedigen om antibiotica bedachtzaam voor te schrijven.