Terugkerende abdominale pijn gemiddeld minstens 1 dag per week in de afgelopen 3 maanden, in combinatie met twee of meer van de volgende criteria: de abdominale pijn is gerelateerd aan de ontlasting, is geassocieerd met een verandering in stoelgangsfrequentie, is geassocieerd met een verandering in de vorm van de ontlasting. Alle criteria moeten minstens 6 maanden aanwezig zijn. Men maakt ook een onderscheid in: - IBS-constipatie: > ¼ van de stoelgangen zijn van type 1 (harde klontjes) of type 2 (klonterige worstjes) en < ¼ zijn van type 6 (papperige stoelgang) of type 7 (waterige stoelgang) - IBS-diarree: > ¼ zijn van type 6 (papperige stoelgang) of type 7 (waterige stoelgang) en < ¼ van de stoelgangen zijn van type 1 (harde klontjes) of type 2 (klonterige worstjes) - IBS-mixed: > ¼ van de stoelgangen zijn van type 1 (harde klontjes) of type 2 (klonterige worstjes) en > ¼ zijn van type 6 (papperige stoelgang) of type 7 (waterige stoelgang) -IBS-unclassified: kunnen niet in een van de bovenstaande categorieën ondergebracht worden https://theromefoundation.org/rome-iv/rome-iv-criteria/

Deze correct uitgevoerde fase 3, dubbelblinde, gerandomiseerde, gecontroleerde studie in een eerstelijnspopulatie toont aan dat een lage dosis amitriptyline vergeleken met placebo een beperkt effect heeft op de symptomen bij volwassenen met aanhoudende klachten van prikkelbaredarmsyndroom mits een initieel gestarte symptomatische behandeling. De klinische relevantie van het effect is echter onduidelijk en bovendien moeten we rekening houden met een belangrijk placebo-effect. Uit deze studie kunnen we niet afleiden welke subgroepen het beste reageren op de behandeling. Daarnaast gaat amitriptyline gepaard met veel ongewenste effecten. Verder onderzoek met subgroepanalyses en kosten-effectiviteitsanalyses is nodig vooraleer deze behandeling in de eerste lijn breder te implementeren.

Deze pragmatische gerandomiseerde gecontroleerde open-label RCT toont aan dat een mobiele applicatie ter ondersteuning van een zelfmanagement vermindering van FODMAP’s in de voeding in vergelijking met een spasmolyticum de symptomen van prikkelbaredarmsyndroom (PDS) bij volwassenen met PDS op korte termijn doet dalen. Het verschil is echter beperkt en verdwijnt na een langere follow-up. Er kon bovendien geen verschil in levenskwaliteit aangetoond worden. Er bestaat voor deze studie onduidelijkheid over de powerberekening en de analyse van sommige uitkomstmaten, zoals therapietrouw en therapietevredenheid. Ook de primaire uitkomstmaat wordt niet op een transparente manier weergegeven.

Deze dubbelblinde gerandomiseerde placebogecontroleerde triple cross-over voedingsinterventiestudie toont aan dat in tegenstelling tot gluten het toedienen van FODMAP’s een bescheiden verhoging geeft van de typische darmklachten bij prikkelbaredarmsyndroom. Deze provocatiestudie is van goede methodologische kwaliteit en schonk veel aandacht aan het blind uitvoeren van de interventies, wat in voedingsinterventiestudies met FODMAP’s zelden het geval is. De studie had echter onvoldoende power om klinisch relevante effecten aan te tonen. Er is nood aan grootschaliger onderzoek dat ook rekening houdt met de verschillende types van prikkelbaredarmsyndroom.