Het Prolonged Grief Disorder 13 interview (Prigerson, Horowitz, Jacobs et al., 2009) is een gestructureerd klinisch interview om de diagnose van persisterende rouwstoornis vast te stellen volgens DSM-5-TR en ICD-11 criteria. Het instrument bestaat uit 13 vragen die systematisch de diagnostische criteria aftoetsen. De vijf hoofdcriteria: • Verlies van een significant persoon door overlijden • Scheidingsangst en intense verlangens naar de overledene • Duur: symptomen moeten minstens 6 maanden na het overlijden aanhouden • Cognitieve, emotionele en gedragsmatige symptomen • Significante beperkingen in sociaal, professioneel of ander belangrijk functioneren • Er bestaat ook een zelfrapportage vragenlijst op basis van deze vragenlijst.

Deze methodologisch correct opgezette multicenter gerandomiseerde klinische studie met geblindeerde beoordelaars suggereert dat zowel specifieke cognitieve gedragstherapie voor persisterende rouw, als een actieve controlebehandeling met cognitieve gedragstherapie en oplossingsgerichte elementen, effectief zijn voor de behandeling van persisterende rouw en dat er geen klinisch relevant verschil na één jaar follow-up kan aangetoond worden. Cognitieve gedragstherapie was wel superieur voor depressieve en algemene psychopathologische symptomen. De behandelingen overlappen echter in grote mate (CGT-geschoolde therapeuten, actieve controlegroep met CGT-elementen), waardoor het werkelijke verschil onduidelijk is en men evenmin spontane verbetering kan uitsluiten. De gehanteerde exclusiecriteria en uiteindelijke studiepopulatie, voornamelijk hoogopgeleide vrouwen zonder migratieachtergrond, beperken de generaliseerbaarheid naar meer diverse populaties met comorbiditeiten.